Alles opzij zetten voor je muziek, het is weinigen gegeven. De jonge singer – songwriter Jaimi Faulkner zette vier jaar geleden zowel zijn familie, vrienden, geliefde als zijn thuisland Australië opzij om met zijn muziek door te breken in Europa. Geen gemakkelijke keuze zo bleek, maar de leergierige Jaimi Faulkner is een doorzetter. In Australië had hij nochtans al furore gemaakt in het blues circuit en maakte hij zelfs indruk op wijlen Chris Whitley, die hem meenam op tournee. Maar Faulkner’s  muzikale interesses reiken verder. Rootstime had een interessant gesprek met deze sympathieke Aussie.

Jaimi, de laatste maal dat we een gesprek met u hadden was vijf jaar geleden in Antwerpen. Je stond toen aan de vooravond van je verovering van Europa en vertelde ons dat je een vaste stek in London overwoog. Het werd uiteindelijk Berlijn. Was daar een speciale reden voor?

Weet je, het was de eerste maal dat ik voet aan de grond zette in Europa en hier begon op te treden. Ik werd als nieuwkomer onmiddellijk verliefd op de stad en zijn live scene. Ik reisde echter verder door Europa en maakte kennis met andere mooie steden, zoals Berlijn, en ontmoette er mensen die iets betekenden in de muziekwereld en maakte vele nieuwe vrienden,  zoals mijn boeking agent en andere artiesten die er leefden. London was minder een uitdaging voor me omdat ik de taal al kende. Het was misschien een te logische keuze en ik hou van kennis te maken met andere culturen en andere talen. Ondertussen spreek ik een aardig mondje Duits en verruim ik weer mijn horizon.

Je werd voor je thuisland Australië uitgekozen om je land te verdedigen in Memphis, Tennessee op de jaarlijkse Blues Challenge, met een eervolle plaats in de halve finale als resultaat. Toch verkoos je meer en meer de richting van andere genres zoals soul, folk, singer-songwriter en pop uit te gaan. Vond je het blues straatje een beetje te eng?

Nee, zeker niet, ik ben altijd met verschillende genres bezig geweest en  ik ben opgegroeid met de blues en ik hou er nog steeds zielsveel van. Ik was zeer prominent aanwezig in het blues circuit in Melbourne, waar ik als jonge snaak met mijn fiets de blues optredens afschuimde en vol adoratie opkeek naar mensen van de plaatselijke scene zoals Ash Grunwald. Later werd mijn droom waar en stond ik met die mensen op het podium.  Helemaal gek werden we toen we  als jonge snaken drie tickets veroverden voor de Blues Challenge in Memphis. Zulk een kans grijp je met beide handen. Wat heb je er als jonge band bij te verliezen? Niets! Je mag spelen tussen de beste groepen, je ziet andere bands aan het werk en weerom kom je in contact met een andere cultuur. De progressie die ik nu maak en de nieuwe paden die ik bewandel zijn een natuurlijke evolutie die ik doormaak, door de muziek waarnaar ik nu luister en waardeer.

Je nieuwe plaat plukt toch wel de vruchten van de muziek die je beluisterde in je jeugd, wat garant staat voor een mooie variatie in je songs.

In dat opzicht is de platencollectie van mijn vader zeer belangrijk geweest. Ik zat er voortdurend in rond te neuzen en je kwam er zowel blues, sixties rock zoals Cream en Pink Floyd, singer-songwriters zoals Bob Dylan en Ritchie Heavens en Tom Petty tegen. Als beginnende gitarist probeer je de stijl te kopiëren die je hoort en later begon ik me te verdiepen in de singer-songwriters, die nog steeds een grote invloed hebben op mijn schrijfstijl.

Je haalt die momenten uit je jeugd ook letterlijk aan op de nieuwe plaat  in het titelnummer “Turn Me Around”, waar je de naald hoort krassen in de groeven van de plaat en je mooi je koptelefoon vergelijkt met een gedroomd hoofdkussen.

Zulke momenten staan in je geheugen gebrand en ik denk dat het de eerste maal was dat ik rock’n roll muziek hoorde. Ik zat dan op het tapijt voor de platenspeler en mijn vader zette dan “Money For Nothing” op van Dire Straits, uit de “Brothers In Arms” plaat, met die mooie resonator gitaar op de cover. Ik kreeg maar niet genoeg van die gitaarrif van dat nummer en rende telkens opnieuw de keuken in om mijn vader te vragen om de naald terug te zetten. Ik durfde dit niet want ik zou gegarandeerd zijn platenspeler om zeep hebben geholpen en elke vijf minuten kwam hij terug gerend om dat nummer opnieuw te laten spelen.

Ik vind “Turn Me Around” een geweldige plaat en zelfs een compilatie van toppers. Het bewijs is er. Je hebt er al vier singles uitgetrokken. Is het niet moeilijk om een keuze te maken uit de zovele goede songs op dit album?

Eigenlijk komt zulke een keuze automatisch. Tijdens het opnameproces voel je zelf aan welke songs het radiovriendelijkst en single waardig klinken. Daar schaaf en vijl je aan totdat ze klaar zijn voor release en je hoop natuurlijk dat je er de aandacht mee kan trekken van de dj’s van de radiostations.

In Nederland kreeg je veel belangstelling van de radiozenders. Hoe zit het hier in België?

Ik heb nog niet het geluk gehad om veel tijd in België door te brengen, maar ik hoor toch dat mijn songs hier gespeeld worden op Radio 2, dus dat is goed nieuws. Ik heb ook meer tijd gehad in Nederland en daar een paar exclusieve radiosessies solo gedaan, wat altijd plezierig is om doen en je werk mooi in de picture zet.

Je nam ook een song op met Sarah Bettens?

Dit was een unieke en onvergetelijke ervaringen die muzikaal perfect klikte. We brachten drie uur samen door, maar namen nog niets concreet op. Het leverde wel een knappe song op die nog niet afgewerkt is en  waarschijnlijk op mijn nieuw album zal komen. Het was zeer fijn om haar te ontmoeten en het is een fantastische vrouw.   

Sarah Bettens is niet de enige Nederlandstalige artieste waarmee je samenwerkte.

Inderdaad, ik nam voor mijn nieuwe plaat “Turn Me Around” een duet op in de song “When I Lean In” met de fantastische stem van Jerousje Van Lith. Ik hoorde haar al aan het werk in Nederland en was onmiddellijk verkocht. Ik vind dat de intimiteit van haar stem perfect past bij dit nummer en ben blij dat ik het met haar kon opnemen.

Acht van de elf songs op je nieuwe plaat zijn love songs. Dat is wel een zeer duidelijke voorkeur.

Ik schrijf inderdaad graag over relaties en liefdes. Zeker de laatste drie jaar, door mijn verhuis naar Europa en het feit dat ik mijn partner in Australië moest achterlaten en de daaruit volgende breuk, spookte dit onderwerp constant door mijn hoofd. Ik had geen andere keuze dan me er overheen te zetten omdat ik nu eenmaal de stap gezet had om naar hier te verhuizen. Maar het waren niet enkel gevoelens van verlies die ik moest plaatsen, er was ook hoop en vreugde door de nieuwe uitdagingen en een nieuwe liefde.

Wat me ook opviel is de videoclip van de titelsong “Turn Me Around”, waar iedereen tekstbordjes opsteekt met slogans zoals “Write A Hit, Be Commercial” en je iemand aan een koordje ziet trekken van een marionet. Is dit het gevoel dat bij je blijft hangen over hoe men je behandelt als artiest?

Eigenlijk wilde ik met dit lied mezelf wakker schudden. De gemakkelijkste weg zou de commerciële weg zijn en mooie melodieën en hits te schrijven, maar dat is in strijd met jezelf. Ik probeer me altijd voor te houden wat ik belangrijk vind in het leven, waar ik muzikaal mee opgroeide en welke mijn roots waren en dit te transponeren in mijn muziek. Je kan toch moeilijk je eigen persoonlijkheid verraden en enkel met het idee rondlopen van ik moet absoluut een hit schrijven. Als dit gebeurt is het meegenomen, maar ik sta veel meer te springen om op een podium het beste van mezelf te geven en passioneel songs te zingen die recht uit mijn hart komen. Daar leef ik van op. Soms moet je daar eens aan herinnerd worden en “Turn Me Around” weerspiegelt zo’n moment. Natuurlijk is er ergens altijd wel wat druk van de platenmaatscheppijen om een hit te schrijven, maar moest je dit op bestelling doen, dan is dat artificieel en daar kan ik niet mee leven. Ik moet me er in de eerste plaats goed mee voelen. Als ik terugdenk, zoals in de song, aan de momenten als beginnend artiest waar ik voor mezelf in de spiegel stond te spelen, doet me dat nog steeds iets en dat gevoel wil ik behouden.

Je gebruikt op dit album instrumenten die ik nooit eerder hoorde, zoals blazers en strijkers en we zien ook een bijna ellenlange lijst van muzikanten die verschillen van song tot song.

Ik verhuisde naar Berlijn om dit album te maken, maar ik kende bijna niemand in de plaatselijke muziekwereld en moest beslissen met welke muzikanten ik het album ging opnemen. Ik was dus wel verplicht om verschillende percussionisten en bassisten de nummers te laten inspelen. In sommige songs hoorde ik strijkers of blazers die het geheel zouden vervolmaken en ik kende dan het geluk dat een goede vriend van me, Luke Howard, ook naar Berlijn verhuisde. Hij is een klassiek toppianist en hij verzorgde sommige arrangementen voor het album waarbij ik graag andere instrumenten aan toevoegde. Ik stuurde hem de nummers op en toen ik ze terugkreeg met de extra instrumentatie waren ze echt af. Ik vind dat deze songs echt het album maken wat het is. Het opnameproces verliep ook heel anders want ik stond daar plots met violisten en cellisten die ik nog nooit eerder ontmoette en sommige blazers die bij de Berliner Philharmonic speelden.

“Turn Me Around” blinkt ook uit met een heel deel knappe ballades. Is dit een persoonlijke voorkeur?

Eigenlijk heeft het te maken met het feit dat ik het album in de donkere wintermaanden schreef en met de reflecties op alle veranderingen, ook op emotioneel en relationeel vlak, neigde ik automatisch naar zulke gevoelige ballades. Het leek me toen de beste manier al de problemen te vergeten door die gevoelens los te laten in een song.

Je speelt zelfs  sommige van die songs zonder  percussie , “Shuffling In My Suite” en “If I Had My Time Again”.

Ik wilde vooral de onschuld van die songs bewaren en ze nog breekbaarder laten klinken. We hebben er uren en uren naar geluisterd, met en zonder percussie, maar zonder slagwerk klonken de songs veel intiemer.

Je werkte bijna vier jaar aan dit album. Wilde je absoluut uitkomen met je beste plaat ooit?

Je kan niet stellen dat ik vier jaar aan dit album werkte. Het duurde wel bijna vier jaar vooraleer ik met mezelf in het reine was hier in Europa en ingeburgerd was en me dan ook klaar voelde om songs te schrijven. Bovendien toerde ik in deze periode zoveel, ongeveer 120 concerten per jaar, en vond dat ik eerst mezelf op het podium moest bewijzen vooraleer met een nieuwe album op de proppen te komen. Na een tijdje voelde ik me er klaar voor en vloeiden de songs spontaan uit mijn pen. Daarom zal het nu ook niet zo lang duren vooraleer ik met een opvolger kom voor “ Turn Me Around”. Ik ben nu al songs aan het schrijven voor dit nieuwe album en voel dat ik opnieuw meespeel qua songwriting.

Het wordt toch geen Duits album?

(Schaterlach) Warum nicht!

Je doet een reprise van “Rooftops”, een song uit je vorige album “Kiss & Ride” op dit album.

Ik heb het altijd een goed, radiovriendelijk nummer gevonden en het is nog niet uitgebracht in Europa. Ik hou veel van de zachte intimiteit ervan. Ik herinner me nog dat toen de plaat af was ik het beluisterde en maar niet genoeg kreeg van de opbouw van dit lied, met de percussie die opwelt en de band die invalt en dan als het ware het nummer emotioneel doet exploderen.

In al die jaren deelde je het podium met vele bekende artiesten, zoals onder andere The Holmes Brothers, Chris Isaak en Julia Stone. Kan je nog iets leren van zulke artiesten.

Je steekt er altijd iets van op en daarom moeten het nog geen grote namen zijn die je het meest verbazen, omdat iedere artiest zijn specifieke kwaliteiten heeft, zoals de uniek mix van de soul, blues, gospel en R&B, die door de doorleefde inleving van The Holmes Brothers  nog meer open bloeit. Het zijn zulke lieve en vriendelijke mensen. Ook Chris Isaak, die op gebied van professionalisme een voorbeeld voor iedereen is en er op staat avond na avond een spetterende show te geven en niet alleen de mensen te entertainen, maar ze ook te betrekken bij zijn show. Bij Julia Stone speelde ik zelfs hier in AB Brussel lapsteel en gitaar in haar laatste show, toen haar toetsenist me telefoneerde met de vraag  in te vallen voor haar gitarist die dringend naar huis moest. Dat was dolle pret. Ik speelde zes shows met haar en deed zelfs backing vocals. Och, er lopen zoveel getalenteerde mensen rond, maar je moet wel je ogen open doen om het te zien.

Wel Jaimi, ik dacht net hetzelfde te zeggen over u. Het wordt hoog tijd dat Europa zijn ogen en oren opent voor jou talent. Een man met zoveel kwaliteiten en doorzettingsvermogen moet er ooit in slagen om hoge toppen te scheren. Nog veel succes in je verdere carrière en bedankt voor dit fijne gesprek.

Yvo Zels

meer foto's